Zaangażowanie w trzeźwą i wykonalną strategię klimatyczną

Według usług tłumaczeń na język docelowy | Zaktualizowano: 2021-11-01 14:00

I wyobraź sobie, że twój dom płonie, a reakcją straży pożarnej jest od czasu do czasu zorganizowanie spotkania w celu omówienia postępów w gaszeniu go, zanim zdecyduje się pozwolić mu dalej płonąć.

Tak wielu zwykłych ludzi uważa perspektywę 26. Konferencji Stron Klimatycznych ONZ w tym tygodniu, czyli COP 26, zapowiadaną jako ostatnią, najlepszą szansę na uratowanie planety.

Jest to hołd złożony wysiłkom działaczy na rzecz klimatu, że udało im się wysunąć tę kwestię na szczyt globalnej agendy dzięki swoim apokaliptycznym ostrzeżeniom o tym, co się wydarzy, jeśli nie zostaną podjęte natychmiastowe działania.

Rok pożarów lasów, rekordowych fal upałów i niszczycielskich powodzi w różnych częściach świata jeszcze bardziej podsycił strach, że nadszedł już koniec świata i że teraz najlepszą nadzieją jest próba ograniczenia dalszych szkód.

Formalnym celem szczytu w Glasgow w tym tygodniu jest otrzymanie zaktualizowanych planów rządów krajowych dotyczących ograniczenia emisji oraz uzgodnienie sposobu realizacji warunków paryskich porozumień klimatycznych, które zostały uzgodnione sześć lat temu.

Ostatecznym celem jest utrzymanie globalnego wzrostu temperatury o 1,5 C powyżej poziomu sprzed epoki przemysłowej, co może być już poza zasięgiem.

Taktyka przed szczytem niektórych uczestników polegała na omawianiu egzystencjalnych kosztów porażki w Glasgow, jednocześnie pomniejszając perspektywy sukcesu. Gospodarz szczytu Boris Johnson, premier Wielkiej Brytanii, ostrzegł, że brak działań w sprawie zmian klimatycznych może oznaczać koniec cywilizacji, jednocześnie ostrzegając, że szanse na postęp na COP 26 są „dotknij i idź”.

Jest to potencjalnie niebezpieczne podejście w obliczu często zdezorientowanej opinii publicznej, która desperacko szuka racjonalnych i zjednoczonych międzynarodowych odpowiedzi na globalny problem.

Królowa Elżbieta II, która może wydawać się raczej nieprawdopodobną rzeczniczką przeciętnego mężczyzny lub kobiety na ulicy, podsumowała poglądy wielu osób, gdy została nagrana w prywatnej rozmowie, krytykując osoby odpowiedzialne za „irytowanie”, gdy „mówią , ale tego nie robią”.

Być może odzwierciedlała powszechne w społeczeństwie pragnienie realizacji spójnego, opartego na nauce planu, w którym pusta retoryka przekłada się na działanie.

W ostatnich dziesięcioleciach poczyniono postępy w walce z kryzysem klimatycznym, w tym stopniowe przechodzenie na czystsze paliwa, nawet jeśli większość zgadza się, że to nie wystarczy.

Jednocześnie klimatologom i aktywistom udało się podnieść świadomość społeczną na temat skali kryzysu, jednocześnie spychając na margines kurczącą się grupę tzw. negacjonistów i sceptyków klimatycznych.

Jednak, aby przekazać swoje przesłanie, najbardziej hałaśliwi działacze na rzecz klimatu czasami przedstawiali kryzys w kategoriach czarno-białych, które nie zawsze odzwierciedlają złożoność kryzysu i jego rozwiązania.

Niektóre z ich propozycji, takie jak natychmiastowe wstrzymanie inwestycji w paliwa kopalne, mogą prowadzić do bardziej krótkoterminowych problemów, zwłaszcza w krajach rozwijających się, niż by to rozwiązały.

Podobnie napomnienia o rzadszym lataniu i ograniczaniu mięsa są mało istotne dla ludzi już na marginesie w regionach biedniejszej półkuli południowej.

Niestety, rzeczywistość dawnej prokrastynacji w dążeniu do przystosowania się do klimatu nie oznacza, że ​​rozwiązania „magicznej kuli” można teraz wprowadzić z dnia na dzień.

Przejście na czystszą energię z pewnością należy przyspieszyć zgodnie z uzgodnionym planem, ale nie w taki sposób, aby powodować dalsze załamania gospodarcze i społeczne na zubożałym południu, które już odczuwa najcięższe wpływy zmian klimatycznych.

To, czego ludzie na całym świecie domagają się od COP 26, to myślenie o trzeźwej i wykonalnej strategii, która określa również nieuniknione koszty i poświęcenia związane z osiągnięciem zerowej emisji dwutlenku węgla netto, a także zobowiązanie do równego podziału obciążeń.

Już przedszczytowa retoryka zawierała aż nazbyt znane wyzwiska wśród krajowych przywódców politycznych, którzy nie odgrywają swojej roli w wojnie z globalnym ociepleniem. Pojawiły się również niekonstruktywne spekulacje na temat tego, którzy światowi przywódcy osobiście wezmą udział w szczycie w Glasgow w czasie, gdy dalsze obawy związane z pandemią COVID-19 mogą zgodnie z prawem trzymać ich w domu.

Aby szczyt się powiódł i aby mapa klimatyczna przebiegała z jakąkolwiek perspektywą sukcesu, globalni politycy mogą być zmuszeni do podjęcia decyzji o pójściu wbrew swoim naturalnym instynktom i odgrodzeniu kwestii klimatycznej od wszystkich innych kwestii politycznych, które ich dzielą.

Powinni zgodzić się, że jakikolwiek inny konflikt polityczny, czy to ideologiczny, gospodarczy czy terytorialny, nie powinien zakłócać wspólnie zatwierdzonego programu działań w zakresie zmian klimatycznych.

W państwach nieuchronnie występują różnice, które, miejmy nadzieję, z czasem zostaną rozwiązane. Ale nie można ich używać jako wymówki dla polityków, by słabnąć w odpowiedzi na egzystencjalne zagrożenie, przed którym stoi każdy na świecie. Jeśli zawiodą, obecne pokolenie, a na pewno przyszłe, nie będzie im łatwo wybaczyć.

Ten artykuł został przedrukowany z China Daily.

Jeśli istnieją prawa autorskie, poinformuj nas o tym na czas, usuniemy je prawidłowo za pierwszym razem.